บทที่ 616

แองเจลีนตอบอย่างเรียบ ๆ “คุณเป็นคนอยากให้ดิฉันออกไปจากที่นี่ไม่ใช่หรือคะ?” เจย์ปฏิเสธอย่างเกรี้ยวกราด “ถ้าเธออยากไปก็ไปเลย เธอมันเกะกะสายตาชะมัด!” เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นบ้า เพียงเพราะเขาบอกให้เธอทำ เธอก็เชื่อฟังคำพูดของเขางั้นสินะ? แล้วทำไมเธอไม่เชื่อฟังในตอนที่เขาขอร้องให้เธออยู่และไม่ทิ้งเขาไว้ตามลำพังบ้าง? เป็นคนที่อยู่ด้วยยากอะไรแบบนี้ การบังคับให้เธออยู่เคียงข้างเขาจะทำให้อารมณ์อันเลวร้ายของเขาแย่ลงไปอีก แองเจลีนเริ่มรู้สึกขุ่นเคืองโดยการแสดงออกมาจากหางตาคู่นั้น จู่ ๆ เธอก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอไม่อยากจากไปเลย เพื่อที่จะโน้มน้าวให้ท่านประธานเปลี่ยนใจ แองเจลีนจึงตัดสินใจแสดงความสามารถพิเศษของเธอออกมา “ดิฉันยังไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ ท่านประธาน สถานการณ์ที่บ้านของฉันยังไม่ค่อยดีนัก สามีของฉันป่วยและต้องจ่ายค่ายาและค่าผู้ดูแลของเขาเป็นจำนวนมาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเด็ก ๆ ... ฉันยังต้องจ่ายค่าธรรมเนียมการศึกษาของพวกเขาด้วย ครอบครัวของฉันจะจบสิ้นลงถ้าคุณไล่ฉันออก” ความสิ้นหวังเพียงน้อยนิดภายในใจของเจย์ก็หายไปทันทีหลังจากได้ยินคำวิงวอนของเธอที่ขอร้องให้เธออยู่ต่อ ดวงต