บทที่ 70

โจเซฟินห้ามยิ้มไม่ได้อีก เธอเข้าใจว่าโรคจิตเภชของเจนสันนั้นน่าจะแย่ลง "โอ้ ไม่นะ พี่ชาย เด็กน้อยล้ำค่าของครอบครัวเราเป็นจิตเภชขั้นรุนแรงไปแล้ว" เจย์มองร็อบบี้น้อยที่กำลังยิ้มอย่างสดใส อารมณ์ของเขามืดมนลง สื่งแรกที่เขาทำหลังจากที่พาร็อบบี้น้อยกลับมาคือเปิดกระเป๋าออกมาและพยายามหลอกล่อให้ร็อบบี้น้อยกินยา "เป็นเด็กดีแล้วกินมัน" ร็อบบี้น้อยถอนหายใจเหมือนชายแก่ "เฮ้อ เมื่อสวรรค์ได้มอบหมายหน้าที่อันสำคัญให้ เขาคนนั้นจึงต้องผ่านความยากลำบาก, ความเจ็บปวด, และความอดอยาก เพื่อบรรลุไปถึงจุดว่างเปล่า..." หัวใจของเจย์แทบเลือดไหลเมื่อเห็นความฉลาดและน่ารักของลูกชาย ร็อบบี้น้อยเอื้อมมือไปหยิบยาและมองอย่าน่าสงสารไปที่คุณพ่อ "คุณพ่อครับ ผมไม่กินมันไม่ได้เหรอ?" โจเซฟินเติมเชื้อไฟทันที เธอกล่าว "เจนสัน ไม่ได้นะ อาการป่วยของเธอไปถึงระดับอันตรายแล้ว เธอจะต้องแย่แน่ถ้าเธอไม่รับยา" ร็อบบี้น้อยนำยาใส่ปากแล้วซ่อนไว้ใต้ลิ้นของเขา "ผมต้องการน้ำ" เจย์รีบยืนขึ้นเพื่อนำแก้วน้ำให้เขา ร็อบบี้น้อยขอร้องโจเซฟิน "น้าโจเซฟิน ยานี่ขมมากเลย น้าช่วยเอาช็อกโกแลตมาให้ผมได้ไหม?" โจเซฟินยิ่งดีใจเมื่อได้ช่วยเหลือ "ตราบใ