บทที่ 793

แองเจลีนเหลือบมองเจย์พลางรู้สึกสับสนว่าเขากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ เธอนั่งตรงข้ามกับเจย์ เธอหยิบช้อนส้อมและตักอาหารเข้าปาก หลังมื้ออาหาร เธอวางช้อนส้อมเมื่อทานเสร็จและหันไปหาเจย์ด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันสามารถทานและนอนได้โดยไม่ต้องมีใครมาช่วยเหลืออีกแล้ว ท่านอาเรส ฉันขออนุญาติกลับบ้านนะ” เจย์พยักหน้า ไม่มีเหตุผลที่จะบังคับให้เธออยู่ต่อเมื่อเธอดูเหมือนจะยืนกรานที่จะไปจากเขา เขาต้องการส่งเธอกลับบ้านเอง แต่คำว่า ‘ฉันไม่อยากรบกวนท่านอาเรสแล้ว ด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้’ คำพูดที่ก้องอยู่ในใจของเขาทำให้เขาละทิ้งความคิดนั้น สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจให้ฟินน์ไปส่งเธอแทน ในท้ายที่สุด ฟินน์มักจะเป็นคนทำให้เธอรู้สึกแย่น้อยที่สุดเพราะฟินน์เข้าใจเจตนาของเขา มื้ออาหารเย็นสิ้นสุดลงแล้ว และฟินน์ก็เตรียมยาและอาหารเสริมราคาแพงจำนวนมากขึ้นรถไป ตามคำแนะนำของท่านประธาน เจย์ตามไปส่งแองเจลีนที่ประตู ไม่มีคำพูดอำลาและคำแนะนำใด ๆ เพราะมันติดแน่นอยู่ในลำคอของเขา เขาจะไม่เสี่ยงกับโอกาสเล็กน้อยจากคำพูดเหล่านั้นที่จะทำให้เธอขุ่นเคือง แองเจลีนหยุดอยู่ตรงหน้าเขาและพยักหน้าด้วยความชื่นชมอย่างสุภาพ “ขอบคุณสำหรับการ