บทที่ 957

เจย์เดินเข้าไปหาเซ็ตตี้น้อยอย่างสง่างามและยืนตรงหน้าเธอ เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าหนูไม่ชอบให้ฉันเป็นครูสอนเปียโน งั้นฉันไปได้ทันทีเลยนะ หนูไม่เห็นต้องโมโหเลย” เซ็ตตี้น้อยมองเขาตาลุกวาว เธออยากที่จะเรียกเขาว่า ‘คุณพ่อ’ มาก ๆ แต่คุณแม่ของเธอได้บอกเธอว่าอย่าทำอะไรให้คุณพ่อโกรธ เจย์ยืนขึ้นและมองไปที่ฟินน์อย่างขอโทษ “ผมคิดว่าคุณควรจะขอคนอื่นแล้วล่ะ” ขณะที่เจย์หันหลังเดินจากไป จู่ ๆ มือน้อย ๆ ก็จับที่เขา เจย์หันหลังและเห็นว่าเซ็ตตี้น้อยกำลังมองเขาด้วยตาลุกวาว เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่า “คุณคะ หนูขอโทษ ได้โปรดอยู่เป็นครูของหนูเถอะนะคะ ตกลงไหม?” เจย์สะดุ้ง ประหลาดใจที่จู่ ๆ เซ็ตตี้น้อยก็เปลี่ยนท่าที เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อเขาเห็นเซ็ตตี้น้อยร้องไห้ เขาก็ใจอ่อน “ตกลง” ฟินน์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เซ็ตตี้น้อยดึงเจย์ไปยังห้องเปียโนอย่างเสน่หา ฟินน์เรียกพี่เลี้ยงเด็กให้มาอยู่ข้าง ๆ เขาและเตือนเธออย่างจริงจัง “มื้อเที่ยงของวันนี้ต้องอ่อน ๆ หน่อย แล้วก็ ครูสอนเปียโนคนนี้คือแขกผู้มีเกียรติ เพราะงั้นเราต้องดูแลเขาให้ดี” “ได้ค่ะ” พี่เลี้ยงตอบกลับ จากนั้นฟินน์ก็ออกไปทำงาน ห้องเปียโน