บทที่ 74

เขาพูดว่า “แคโรไลน์ คุณคิดว่าคุณจะปฏิเสธผมได้เหรอ?” มันคือเรื่องจริง ฉันทำอะไรดิกสันไม่ได้ ฉันกัดมุมปากตัวเองก่อนเอ่ย “คุณจะไม่เอาเปรียบฉัน” แคโรไม่รู้ว่าชายตรงหน้าจะฟังสิ่งที่พูดไปหรือไม่ แต่มันเป็นเพียงประโยคเดียวที่เธอจะอยากบอกมันให้เขารับรู้ ดิกสันเงียบไปอีกครั้ง เขาไม่ตอบฉัน อาจจะเป็นความรู้สึกที่โดนคนไม่มีเซนส์ในการพูดอย่างฉันโต้ตอบ แต่ช่างประไร ฉันก็ไม่อยากคุยกับเขาแล้วเหมือนกัน หญิงสาวเบนสายตามองไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ภูเขาลูกเล็กใหญ่ต่างหลบซ่อนอยู่ในสายหมองบาง ๆ นี่ อย่างกับภาพลวงตา แคโรหันกลับไปมองยังดิกสัน วิวก้านนอกล้วนทำหน้าที่เป็นภาพพื้นหลังชั้นดีเสริมให้ใบหน้าที่หล่อดูหล่อเหลาขึ้นกว่าเดิม มันก็สวยงามแบบแปลก ๆ ดี บรรยากาศแบบนี้ทำให้วันวานในอดีตของเราหวนกลับคืนมาอีกครา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน ในวันนั้น วันที่ฉันวาดฝันว่าเรากำลังจะเข้าพิธีวิวาห์อย่างมีความสุข ดิกสันสวมใส่ชุดทักซิโดสีดำ และฉันที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสวยหรู แม้ว่าเขาจะตกลงแต่งแบบไม่เต็มใจ แต่สำหรับฉันในตอนนั้นแล้ว มันเป็นยิ่งกว่าฝันที่เป็นจริง ฝันที่เป็นจริง… และฝันที่ลวงต