Kabanata 1967

"Anong problemal? Trabaho lang 'to, 'di ba? Pwede ka naman humanap ng bago. Bakit mo ibubuwis ang buhay mo sa ganito?" Inalis ni Ellen ang sarili sa pagkakahawak ni Wilbur. "Hindi lang ako nawalan ng trabaho. Buong buhay ko ang nawala kasama nito. Wala sa akin ang pag-aari ko, at sinubukan ko nang husto, nagsikap ako." "Sa tingin ko ay pwede akong tumulong dito. Hahanap ako ng trabaho para sayo, at tutulungan ko ang pamilya mo. Pipilitin ko ang mga umapi sayo na humingi ng tawad sayo at bibigyan kita ng normal na buhay.” "Anong sabi mo? Pipilitin mong humingi ng tawad ang mga taong umapi sa akin? Hahaha! Kaya mo ba gawin yun?" Suminghal si Ellen. Hindi niya kailanman nagawang takasan ang kanyang ama, at hindi niya akalaing ito ay isang bagay na magagawa niya. Ngunit ang mga salita ni Wilbur ay nagbigay kay Ellen ng isang kislap ng pag-asa. Kung nawalan ng kahulugan ang lahat, ang pinakamabuting aasahan niya ay ang mga taong nanakit sa kanya noon na maparusahan. "Kaya ko yun.