Kabanata 127

Kinabukassn, ginising ko ulit si Willow nang mas maaga nang sampung minuto. Halatang maganda ang tulog ni Willow dahil para bang masigla siya. Binuksan niya ang pinto nang mukhang handang-handa. “Matagal ko nang hinihintay ang sandaling ito!” Pagkatapos, tumakbo siya papunta sa pinto ni Zane bago kumatok, “Daddy, oras na para bumangon at tumakbo kasama namin!” Nang binuksan ni Zane ang pinto, hindi niya napigilang ngumiti at kargahin si Willow. “Sige.” Niyakap ni Willow ang leeg niya at mahinang tumawa. Kagaya rin ng kahapon ang itinakbo nila ngayong umaga. Nang nagsimulang tumakbo si Willow, masigla pa siya, ngunit sa oras na natapos siya, hindi na siya makangiti. Bumalik siya sa sala nang mukhang pagod na pagod. Dahil inoobserbahan ko ang ekspresyon niya kanina pa, hindi ko napigilang matawa. Kinawayan ako ni Willow. “Mommy.” Umupo ako sa tabi niya. Habang hawak ang kamay ko, pinalakas ni Willow ang loob niya at nagsabing, “Hindi nakakapagod ang pagtakbo. Kaya ko tong