Kabanata 140

Napagtanto kong nagpokus lang ako sa pagpapaliwanag na hindi niya kasalanan ang aksidente sa loob ng kotse. Pero nakalimutan kong sabihin sa kanya ang tungkol sa nararamdaman ng dalawang matanda. Dahan-dahan kong sabi, “Naalala mo ba ang sinabi ko sa'yo kanina?” Tumango si Willow. “Syempre, naalala ko.” “Malungkot sila Lolo at Lola noon kasi anak nila ang nanay mo.” Binagalan ko ang pananalita ko. “At iniwan niya sila habangbuhay. Kagaya ng…” Nagdahan-dahan ako at marahang hinaplos ang pisngi niya. “Kagaya ng nararamdaman mo, nasaktan rin sila nang sobra.” Inisip ni Willow ang nangyari sa araw na iyon at napayuko siya. Nagpatuloy ako, “Pero pagkatapos, tiyak na nagpasalamat silang nakaligtas ka.” Tumayo si Willow. “Talaga?” Tumango ako. “Syempre.” Masayang umikot si Willow. “Mabuti naman!” Pinanood ko siya at nagtanong, “Ngayong alam mo nang matagal ka nang mahal nina Lolo at Lola at hindi ka nila sinisi, pwede mo na ba silang kausapin?” Huminto si Willow. Nag-isip siya sa