Kabanata 216

Simple lang ang plano niya—maglalagay siya ng walkie-talkie sa loob ng isa sa mga manyika ni Willow para direkta niyang makakausap ang lolo't lola niya mula roon. Hindi magtatagal ay magiging komportable na si Willow na makausap sila nang walang kahit na ano sa gitna nila. Napangiti siya sa naisip niya. Ang panoorin ang munting batang ito, na pinahalagahan ko nang buong puso, na dahan-dahang bumukas ang puso sa iba ay nagbigay ng hindi maipaliwanag na saya sa loob niya. Pagkatapos maibahagi ang kasabikan niya, masayang nagsabi si Willow, “Mommy, matutulog na ako.” Tumayo ako kasama niya, pero matapat siyang nagpaliwanag. “Sasamahan ako nina Lolo at Lola. Kaya pwede ka munang magpahinga.” Pinanood ko siya habang niyakap niya ang dalawang malaking manyika at umakyat sa hagdan. Isa lang siyang munting bata, at halos masyadong malaki ang mga manyika para buhatin niya nang sabay. Pero hindi siya nanghingi ng tulong sa kahit na sino. Mas lalong uminit ang puso ko sa pagtayo ni Wi