Kabanata 316

Dahil sa nagyeyelong panahon ng gabing iyon, wala nang nagawa pa si Zachary dahil natatakot siya na baka mahirapan ako sa lamig. Sa halip, bumangon siya at naghanda ng hapunan para sa akin. Umupo ako sa tabi niya, kinakalikot ang telescope upang obserbahan ang langit na puno ng mga bituin. Sa huli, itinutok ko sa kanya ang viewfinder para panoorin siya kasama ang mga bituin sa likuran niya. Nais kong gugulin ang natitirang mga araw ko sa kanya nang ganito. Nais kong gugulin ang natitirang buhay ko sa kanya. Sa sandaling iyon, sa totoo lang naisip kong magagawa kong ipagpatuloy na makapiling siya magpakailanman. Naramdaman kong kaya naming harapin ang anuman. Nakalimutan ko na ang mga pangarap at reyalidad ay malayo ang pagkakaiba sa huli. Sa huli, hindi ko nakita ang aurora nang gabing iyon. Napanglaw ako. Napansin ako ni Zachary na pinanghinaan ng loob at iminungkahi na manatili kami ng dalawa pang gabi. Masaya kong tinanggap ang alok, ngunit hindi ito kinaya ng aking katawan. Nilagna