Kabanata 392

Mayroong tatlong metro na distansya sa pagitan namin ni Jean. Sa totoo lang, wala akong lakas na loob tumalon. Tsaka, nakasuot ako ng mabigat at kumplikadong kasuotan. Kung si Zachary ang tao na nasa ibaba, tiyak na tatalon ako ng walang pag-aalinlangan. Nang napagtanto ko iyon, naintindihan kong siya ang pinaka-pinagkakatiwalaan ko. Nagkaroon ako ng mga hinaing sa loob ng walong buwan noong umalis siya. Gayunpaman, naintindihan ko na wala siyang mas mabuting pagpipilian, kaya hindi dapat ako kumilos na parang hindi ko siya kilala. Hindi ko rin dapat ilayo ang sarili ko sa kanya dahil lamang sa sarili kong kabiguan. Kahit na mahal na mahal ko siya, bakit ako mag-ttrantums sa kanya? Nagpakawala ako ng isang buntong-hininga. Sumimangot si Jean at hinimok, “Tatalon ka ba o hindi?” Huminga ako ng malalim na hininga at tumalon. Mula sa pagbagsak, umatras si Jean ng isang maliit na hakbang pabalik, pero nakayanan pa rin niyang saluhin ako. Tinapik ko ang aking dibdib dahil sa t