บทที่ 1004

ดวงตาของยาเอลเป็นประกาย "จริงเหรอคะ?" “ใช่จ้ะ ตระกูลฮิลล์กลายเป็นอดีตไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ที่พวกเขาเคยมีได้อีก ไลโอน่าเป็นองค์กรขนาดใหญ่ที่ตัองใช้เงินมหาศาลในการดําเนินงาน ดังนั้นผมคาดว่าคุณชายใหญ่ฮิลล์คงจะไม่สามารถประคองมันไว้ได้นานนัก” แชนซ์กล่าว “ไว้ไปหาที่ที่เราจะอยู่อย่างเก็บตัวตัดขาดจากโลกภายนอกและดําเนินชีวิตตามปกติได้กันเถอะ” “ใช่ค่ะ ขอบคุณนะแชนซ์ แต่หยุดที่มุมด้านหน้าทีสิ ฉันอยากไปเดินเล่นหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นผมไม่ไปกับคุณนะ ผมยังต้องกลับไปรับคําสั่งจากคุณชายใหญ่ฮิลล์ต่อ” แชนซ์กล่าวอึกอัก “ฉันรู้ค่ะ ไปเร็วค่ะอย่ารอช้า” ยาเอลส่งจูบให้เขา หลังจากที่แชนซ์ขับรถออกไปแล้ว เธอก็รีบขึ้นรถสีดําที่จอดอยู่ริมถนน เธอขับรถกลับไปยังตรอกเปลี่ยวแห่งนั้นทันที เลียมฟื้นคืนสติกลับมาได้บ้างแล้ว เนื่องจากไม่มีใครเดินผ่านบริเวณใกล้เคียงนั้นเลย เขาจึงได้แต่ค่อย ๆ ขยับคืบคลานไปตามพื้นอย่างช้า ๆ หลังจากคลานไปตามพื้นอยู่นานจนเกือบจะหมดสติ รถคันหนึ่งก็หยุดจอดที่ตรงหน้าเขา หญิงสาวนางหนึ่งก้าวลงมาจากรถ เขาจําได้ว่าคนผู้นี้คือยาเอล แชดวิก สมาชิกของไลโอน่า “ขอโทษทีนะคะ