บทที่ 1007

“ไม่ค่ะ” ซูซี่บอก “ทุกวันนี้หนูอยู่คนเดียวที่คฤหาสน์ คุณย่าทวดและคนอื่น ๆ อยู่ที่โรงพยาบาลกันหมดเพราะว่าคุณปู่ทวดเดินไม่ได้อีกแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้หนูได้ไปเยี่ยมคุณปู่ทวดแล้ว เขาช่างน่าสงสารเหลือเกิน ลุงวิลลี่ก็ด้วย ตอนนี้เขาปัญญาอ่อนและท่าทางเหมือนคนโง่ ดูเขาเป็นเด็กมากกว่าหนูซะอีกค่ะ...” ซูซี่อดร้องไห้ไม่ได้ “ลุงวิลลี่ช่างน่าสงสารเหลือเกิน เขาเคยหยอกล้อชอบแกล้งดึงหูหนู แต่ว่าเขาก็มักจะซื้ออะไรก็ตามที่หนูอยากได้มาให้...” แคทเธอรีนคอตีบตัน เธออยากกอดซูซี่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอถึงยังไงซูซี่ก็ยังเล็กมาก หากไม่มีเลียม เธอก็คงไม่ได้เจอซูซี่เลย ในอนาคตเธอควรจะทําอย่างไรกันดีกับซูซี่? ยิ่งเธอคิดมากในเรื่องนี้เท่าไรเธอก็ยิ่งทุกข์มากขึ้นเท่านั้น ทว่าเธอยังไม่รู้เลยว่าต้องทําอย่างไร เธอทําได้แค่เพียงคุยกับซูซี่ต่อไปเพื่อกล่อมเด็กหญิงตัวน้อยจนหลับไป ทั้งที่ตัวเธอก็ง่วงและมึนไปหมด ... วันรุ่งขึ้นเธอก็วิ่งออกตามหาเลียมตั้งแต่เช้ามืด ยังคงไม่มีวี่แววใด ๆ หลังจากผ่านไปแล้วหนึ่งวัน ในที่สุดเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากไปที่ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นเพื่อพบฌอน ตอนแรกเธอคิดว่าหลังจากกลับมาที่แค