บทที่ 1037

“ฉันมีอย่างอื่นอีกต้องทำค่ะ แค่นี้นะ...” แคทเธอรีนสังเกตว่าทางนั้นเงียบอีกแล้ว เธอจึงพูดแบบนั้น “แคธี่...” จู่ ๆ ฌอนร้องเรียกเธอ เธอได้ยินเสียงหายใจแรงของเขา "คุณ... เห็นทุกอย่างไหม?" “...” ความลําบากใจแผ่ซ่านเต็มหน้าแคทเธอรีน เธอบอกได้ไหมนะว่าเธอไม่เห็นมันหรอก? “"คุณกําลังพูดถึงเรื่องนั้นเหรอคะ?" สักพักเธอถึงพูดออกมาได้ “แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระของฉันอยู่ดีค่ะ” หัวใจของฌอนถูกกระชากหลุดลอย ไม่ใช่ธุระของเธอเหรอ คำพูดของเธอไร้หัวใจเหลือเกิน "คุณพูดถูก" เขายิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันตัวเอง “ผมไม่มีสิทธิ์เป็นส่วนหนึ่งในโลกของคุณอีกต่อไปแล้ว” แคทเธอรีนรู้สึกประหลาดใจ ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงจะอารมณ์เสียโวยวาย หรือข้อที่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บที่จุดนั้นจึงทำให้บุคลิกของเขาเปลี่ยนไป? อันที่จริงเธอก็อยากถามว่าเขากลายเป็นแบบนั้นได้ยังไง เธอกําลังจะพูดอยู่ทีเดียวแต่แล้วเธอก็หยุดเพราะกลัวเขาจะคิดว่าเธอยังเป็นห่วงเขาอยู่ ฌอนกล่าว “ผมไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษที่โทรหาคุณหรอกครับ ผมแค่อยากจะกล่าวขอบคุณเท่านั้นเอง ลาก่อน ทํางานของคุณต่อไปผมจะไม่รบกวนคุณละครับ” หลังจากวางสายแล้วแคทเธอรีนก็ประหลาดใจไปพักใหญ่ น้