บทที่ 1047

“โทมัส นีสัน นายฉวยโอกาสใช้ประโยชน์จากน้องสาวของนายและพวกเราตลอดหลายปีมานี้เพื่อทําสิ่งเลวร้ายต่าง ๆ นานาไว้มากมายในตอนนั้น นายคิดว่าพวกเราไม่รู้เลยจริง ๆ น่ะเหรอ?” ถึงเชสเตอร์พูดช้า ๆ ทว่าแรงกดของเท้าเขาก็เพิ่มขึ้นด้วยขณะที่พูดไป “ฌอนช่วยนายครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เพียงนายจะไม่เห็นคุณค่าของเขาเท่านั้น แต่นายยังถึงกับแว้งกัดในขณะที่เขาล้มลงอีกด้วย นายมันเป็นงูในเรื่องกับชาวนากับงูเห่า” โทมัสเจ็บปวดมากจนเปล่งเสียงไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว เขายังได้ยินเสียงนิ้วเขาหักด้วยซ้ำ “ฉันขอถามหน่อยนายเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม? หรือมีคนสั่งการอยู่เบื้องหลังนาย” จู่ ๆ เชสเตอร์ก็ถามขึ้น โทมัสส่ายหัวด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาไม่มีแรงแม้แต่จะพูด เขาไม่ใช่คนโง่ ถึงเขาจะสารภาพว่าเป็นซาร่า เชสเตอร์ก็คงไม่ปล่อยเขาไปเช่นกัน เอาไว้เมื่อซาร่าแต่งงานกับตระกูลสโนว์แล้ว เขาจะแก้แค้นสำหรับเรื่องวันนี้เอง "ทําให้เขาพิการจนหมอบเลย" เชสเตอร์โบกมือให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่อยู่ข้าง ๆ ดวงตาของโทมัสเบิกกว้างด้วยความตกใจ และก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรเขาก็เป็นลมไปซะแล้วด้วยความเจ็บปวด ร็อดนีย์ก็ตกใจเช่นกัน เขาคิด