บทที่ 110

แม่งเอ้ย นี่เป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากจะบีบคอผู้หญิงมากขนาดนี้ แคทเธอรีนรู้สึกกลัวจนขาสั่น อยากอยากจะร้องไห้ออกมา คืนนี้ทำเธอถึงต้องมาที่นี่ด้วย? “ฉันผิดเองที่คิดกับคุณเพียงตื้นเขินและผิวเผินเท่านั้น ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะ” ใบหน้าของหญิงสาวฉายแววความหวาดกลัวสุดขีดออกมาและดวงตาของเธอก็ใสเป็นประกายราวกับลูกแมวน้อย เธอไม่กล้าเข้าใกล้เขาเลย หัวใจของฌอนรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจของเขาเต้นแรงขนาดนี้ ทว่าก็เป็นเพราะผู้หญิงใจร้ายคนนี้ทั้งสิ้น “ออกไป” เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธของเขาได้และเหวี่ยงเธอลงบนพื้น “อย่าให้ผมเจอคุณอีก” แรงเหวี่ยงของชายหนุ่มรุนแรงมากจนทำให้แคทเธอรีนล้มลงกับพื้น เมื่อเธอล้มลงหญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดราวกับตกนรกทั้งเป็น เธอฝืนตัวเองให้ยืนขึ้น ทั้งรู้สึกโกรธเคืองไม่ต่างกัน “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าฟัดจ์ คุณคิดว่าฉันยังอยากจะเจอคุณอยู่ไหม? คุณเป็นคนอารมณ์ไม่แน่นอนแถมยังอารมณ์ร้าย ใครจะทนคุณได้?” จากนั้นเธอก็รีบออกไป คราวนี้เธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว ภายในบ้าน สายป่านที่มัดแน่นในหัวใจฌอนขาดลงจนหมดสิ้นแล้ว เขาคว้าชามบะหมี่ที่เธอปรุงและกำลังจะทุ่ม