บทที่ 150

ในช่วงบ่าย แคทเธอรีนเพิ่งเดินออกจากลิฟต์ ตอนนั้นเองอีธานปรากฏตัวขึ้นแล้วขวางทางเธอเอาไว้ “นายรู้ไหมว่าทำตัวน่ารำคาญมากแค่ไหน? คราวก่อนฉันพูดกับนายไม่ชัดเจนพอเหรอ?” แคทเธอรีนมองเขาแล้วเดินเลี่ยงออกมา “เคธี่ คุณย่าของคุณเสียแล้วนะ!” อีธานคว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ทัน “คุณไม่รู้เรื่องเลยเหรอ?” ร่างกายของแคทเธอรีนสั่นเทา เธอหันกลับมาช้า ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “นายโกหก!” “ผมไม่ได้โกหก ที่ผมโทรหาคุณวันนี้ เพราะผมอยากจะปลอบคุณ แต่ดูเหมือนว่าจริง ๆ แล้วตระกูลโจนส์ไม่ได้บอกอะไรกับคุณเลย” อีธานเพิ่งพูดจบขณะที่แคทเธอรีนแยกจากเขา และวิ่งไปที่รถของเธอ ทว่ามือของเธอสั่นมากจนเธอไม่สามารถเปิดประตูออกได้ “มาเถอะ เป็นแบบนี้คุณขับรถไม่ได้หรอก ผมจะพาคุณไปที่นั่นเอง ผมรู้จักที่นั่น” อีธานแย่งกุญแจรถไปจากเธอแล้วเปิดประตู เขาช่วยเธอรัดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะพาไปยังสถานที่จัดงานศพ หลังจากที่ลงจากรถแล้ว แคทเธอรีนเดินโซเซเข้าไปในสถานที่จัดงานศพ เมื่อเธอเห็นภาพถ่ายของคุณย่าโจนส์ ความจริงที่เธอไม่อยากเชื่อก็ถูกปะติดปะต่อเข้าด้วยกันในที่สุด น้ำตาไหลลงมาอาบแนวแก้มของเธอไม่ขาดสาย เธอคิดไม่ถึงเลยว่าง