บทที่ 220

ยิ่งคิดแบบนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกโมโห “ปล่อยฉันนะ!” แคทเธอรีนกัดวิลลี่อย่างแรง วิลลี่ปล่อยมือเพราะความเจ็บปวดแล้วหัวเราะออกมา “แน่นอน เธอเป็นคนอวดเก่ง น่าสนใจดีนะ ฉันชอบอยู่แล้วผู้หญิงอวดเก่งแบบนี้น่ะ” “แกเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? ยังไงตระกูลฮิลล์ก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมลเบิร์นนะ ทำไมถึงมีผู้ชายที่น่าขยะแขยงและกักขฬะแบบแก อยู่ในตระกูลของพวกเขาได้?” แคทเธอรีนก่นด่า “ด่าได้ก็ด่าไปเถอะ ยิ่งเธอด่าฉันมากเท่าไร ฉันก็จะยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น” วิลลี่เย้ย “พวกกรรมการบริษัทของเธอทุกคนให้ความเคารพยำเกรงฉัน เจฟฟี่ขอฉันให้ช่วยให้เขาได้ตำแหน่งประธานในวันพรุ่งนี้ ฉันพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้เธอเสียตำแหน่ง แต่ถึงอย่างนั้น ฉันจะลองคิดดูอีกที ถ้าคืนนี้เธอบริการให้ฉันอย่างถึงใจ” แคทเธอรีนฉุกคิด แล้วแสร้งทำเป็นตระหนกตกใจแล้วพูดขึ้น “เป็นความจริงเหรอคะ?” “ใช่สิ” วิลลี่ยิ้มเยาะ เมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำ “คุณต้องช่วยฉันนะคะ คุณชายฮิลล์” แคทเธอรีนเบ้หน้าพลางพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร “ให้ฉันทำอะไรให้คุณก็ได้” “เยี่ยม เธอรู้ว่าอะไรดีสำหรับเธอ มานี่สิ” วิลลี่อ้าแขนออก แคท