บทที่ 378

“มาเถอะค่ะ กลับบ้านกันนะคะ” แคทเธอรีนจับมือเขาเอาไว้ บ้าน... ร่องรอยความเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอน ครั้งหนึ่ง ที่นี่เคยเป็นบ้านของเขา ทว่า บัดนี้ สถานที่เดียวที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับบ้าน คือการได้อยู่กับเธอ “ตกลง” หลังจากเวลาผ่านไปนาน เขาก็พยักหน้ารับ เขาอุ้มเธอขึ้นและออกจากคฤหาสน์ตระกูลฮิลล์โดยไม่หันกลับมามอง เมื่อวาเลรี่มองร่างเขาหายลับไปกับตา เธอสั่นสะท้านทั้งร่างพลางพูดขึ้น “คุณแม่ คุณพ่อ หนูคิดว่าฌอนต้องป่วยอีกแล้วค่ะ เมื่อกี้นี้เขาน่ากลัวมาก เหมือนกับตอนที่เขาเคยทำร้ายคนอื่น...” “พอ” คุณผู้หญิงตบหน้าของเธอด้วยความผิดหวัง “แกกล้าดียังไงถึงพูดแบบนั้น? แกได้จากตระกูลฮิลล์ไม่พออีกเหรอ? แกถูกคนนอกติดสินบนได้ยังไง?” เลียมเองก็โกรธจนต่อว่าเธอเหมือนกัน “น้าวาเลรี่ น้าใจร้ายเกินไปแล้ว” ด้วยความอับอาย วาเลรี่กำมือแน่นด้วยความเสียใจ เธอเกลียดฌอนมากจนเข้ากระดูกดำ เธอจะต้องแก้แค้นเขา ... รถยนต์ขับอยู่บนเส้นทางโค้งของภูเขาเชอร์แมน เฮดลีย์เป็นคนขับรถขณะที่ฌอนเอาแต่มองใบหน้าของแคทเธอรีน แคทเธอรีนรู้ว่าใบหน้าของเธอน่ากลัวมากเพียงใด และรำคาญที่เขาเอาแต่มอง “คุณไม่