บทที่ 404

ทั้งผู้อำนวยการเออร์ไวน์และประธานทอมป์สันรู้สึกเข่าอ่อนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทั้งคู่ได้ฉีกหน้าฌอนไปก่อนหน้านี้ ไม่มีประโยชน์ที่พวกเขาจะมาเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วในตอนนี้ “คุณชาย… คุณชายฮิลล์คนโต ผมมันมีตาหามีแวว ทำไมคุณไหมหักแขนผมเสียล่ะ?” ตอนนี้ผู้อำนวยการเออร์ไวน์เกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ “หรือบางทีคุณตบหน้าผมก็ได้?” ฌอนเอื้อมมือไปจับแก้มที่มันย่องของผู้ชายคนนั้น “ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้แกจะอวดดีนักไม่ใช่เหรอ? แกพูดว่าภรรยาของฉันจับก้นแกใช่ไหม?” “คุณชายฮิลล์คนโต ผมขอโทษ” ชายคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้น “ไปอ้อนวอนเลียมแทนสิ ดูท่าว่าเขาจะพัฒนาไมโครชิปตัวใหม่ได้ภายในหนึ่งสัปดาห์เพื่อช่วยแกได้นะ” ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้มก่อนจะเดินจูงมือแคทเธอรีนไปที่ประตู ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าขวางเขาเอาไว้ แม้แต่ชาร์ลีและเมลานี่เองก็ยังรู้สึกร้อนรนและวิตกกังวล ในขณะที่เขากำลังจะไปถึงประตู จู่ ๆ เขาก็หันกลับมามองผู้คนด้วยความเย็นชาก่อนที่สายตาจะมาหยุดที่ชาร์ลีในที่สุด “คุณชายแคมโปส ฉันจะจำเหตุการณ์ที่นายวางแผนจัดการฉันเอาไว้ตลอด” ริมฝีปากของชาร์ลีสั่นระริกอย่างไม่รู้ตัว ผลลัพธ์ที่ได้เกินความคาดหมายของเ