บทที่ 455

ถึงอย่างไร เวสลีย์ก็ก้มศีรษะของเขาและสบตากับแคทเธอรีน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก “เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” “ผมเห็นคุณตอนที่ผมเลิกงานเมื่อกี้นี้ ผมเลยอดไม่ได้ที่จะตามคุณมาที่นี่” เวสลีย์ตอบเศร้า ๆ “คุณเป็นยังไงบ้างครับ? ผมสังเกตว่าตอนนี้คุณดูไม่ค่อยมีความสุข...” “ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” แคทเธอรีนปฏิเสธอย่างชัดเจน “นั่นสิครับ ตอนนี้คุณก็ได้อยู่กับผู้ชายที่คุณรัก คุณควรจะมีความสุข” เวสลีย์หัวเราะด้วยท่าทางขัดแย้งกับตัวเอง “ขอโทษนะคะ เวสลีย์...” แคทเธอรีนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นหัวใจ “แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผมมาที่นี่ตอนนี้เพื่อพูดว่าไม่เป็นไร” รอยยิ้มเศร้า ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเวสลีย์ เขาหยิบไอศกรีมจากที่เสิร์ฟและส่งให้เธอ “พอดีมีเรื่องต้องจัดการน่ะค่ะ ลาก่อนนะคะ” แคทเธอรีนหาข้ออ้างที่น่าขายหน้า เพราะเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา “ไม่อยากนั่งกับผมสักหน่อยเหรอครับ? แคทเธอรีน อย่าใจร้ายกับผมนักเลย” ใบหน้าของเวสลีย์แฝงไปด้วยความอ้อนวอนแกมขอร้อง แคทเธอรีนจึงไม่อาจบังคับให้ตัวเองใจร้ายกับเขาได้ หลังจากที่ทั้งคู่นั่งลง เธอก็ได้ฟังเวสลีย์พูดถึงชีวิตของเขาและปัญ