บทที่ 488

แคทเธอรีนระบายยิ้มพลางพยักหน้ารับ “โอ้ ฉันรู้แล้วค่ะ ชื่อของฌอนนาราห์คุณเองก็ไม่ได้เป็นคนคิดเหมือนกัน แต่เป็นความคิดของเชสเตอร์ คุณไม่ได้ตั้งใจละเมอเรียกชื่อซาร่าออกมาด้วยเหมือนกัน เป็นซาร่าที่ตามมาหลอกหลอนคุณจากอีกโลกหนึ่ง” ฌอน “...” ในฐานะที่เป็นทนายความ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอกับความรู้สึกที่เขาไม่อาจแก้ต่างให้ตัวเองได้ หลังจากที่รถมาถึงที่โรงพยาบาล แคทเธอรีนก็พูดขึ้นอย่างไม่มีพิธีรีตอง “รีบไปเถอะค่ะ ฉันต้องไปประชุมที่บริษัท” ในตอนแรกฌอนอยากจะหน้าด้านเอ่ยชวนเธอให้ไปเป็นเพื่อนเขา แต่เขาก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างจนปัญญา และในที่สุดเขาก็ลงจากรถโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แคทเธอรีนสตาร์ทรถแล้วขับออกไป เธอไม่อยากใจอ่อนเพียงเพราะฌอนแสดงความน่าสงสารออกมา มีใครสงสารเธอบ้างเวลาที่เธอเสียใจและทุกข์ใจ? ในช่วงเช้า โรงพยาบาลคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เธอจึงยังรถติดอยู่ก่อนที่จะถึงประตูทางเข้า เธอมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันใดนั้นเองก็เห็น เชลลี แลงลีย์สวมเดรสลายดอกไม้สีฟ้า ผมยาวของเธอสยายออกขณะที่เธอถือช่อดอกไม้เอาไว้ในมือ เขาบอกว่าให้เชลลีออกไปแล้ว แต่เธอยังรีบมาที่นี่เพียงเพื่อ