บทที่ 546

“ครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว” ฌอนลูบหลังของแคทเธอรีนเบา ๆ ผ่านมานานแล้วนับตั้งแต่เธอเรียกเขาด้วยความรักแบบนั้น มีความรู้สึกคลุมเครือเกิดขึ้นในหัวใจของเขา บางทีเขาอาจจะไม่ได้แสดงความเอาใจใส่กับเธอมากพอซึ่งทำให้เธอซึมเศร้า “แต่วันนี้ผมโกรธนิดหน่อยนะ วันนี้คุณไม่ควรขับรถเร็วแบบนั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณกับลูก ๆ เป็นอะไรขึ้นมา?” “ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วค่ะ” เธอส่ายหน้า หลังจากคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ลืมตาขึ้นและพูดออกมา “ความจริงแล้ว วันนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจผลักเธอค่ะ ซาร่าบอกกับฉันว่าในโกศไม่ใช่เถ้ากระดูกของป้าเจนนิเฟอร์ แต่เป็นของสุนัข เธอเทเถ้ากระดูกลงในชักโครกไปแล้ว ฉันรับไม่ได้...” “...” ความตกใจผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา เธอไม่แปลกใจเลยที่เห็นปฏิกิริยาแบบนั้น “ฉันรู้ว่าคุณคงไม่เชื่อฉัน และอาจจะคิดว่าฉันใส่ร้ายเธอ ไม่เป็นไรค่ะ” “มันค่อนข้างยากที่จะเชื่อแบบนั้นนะ” เขาพูดตรง ๆ ขณะที่ยังคงลูบแผ่นหลังของเธอ มันคงจะน่ากลัวถ้าซาร่าทำแบบนั้นจริง ๆ ถึงเจนนิเฟอร์จะเป็นคนทำให้บ้านแตก แต่เธอก็ตายไปแล้ว คงไม่ถูกที่ไปวุ่นวายกับเถ้ากระดูกของคนตายแบบนั้น “อืม ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเรื่องนั้นเหมือนกันค่