บทที่ 556

เธอลูบท้องของเธอ “แม่ขอโทษนะลูก แม่สัญญาว่าจะไม่โกรธ แต่แม่กลับควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว” “เคธี่ ผมจะไปส่งคุณกลับเอง” ฌอนจับมือของเธอ “ผมจะให้คนขับรถขับรถไปส่ง” แคทเธอรีนยังคงเงียบอยู่ ระหว่างทางที่กลับบ้าน เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ฌอนพินิจมองสีหน้าของเธออยู่หลายนาที ดวงตาของเขาดูอิดโรย “ผมขอโทษ วันนี้ผมไม่น่าขอให้คุณมาเลย สิ่งที่ร็อดนีย์พูดออกจะมากเกินไป” “คุณพูดถูกแล้วค่ะ คราวหน้าไม่ต้องชวนฉันนะคะ” แคทเธอรีนตอบอย่างใจเย็น ความจริงแล้ว เธอยังรู้สึกผิดหวังอยู่ภายในใจของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอต้องไปเจอกลุ่มเพื่อนของฌอน เธอจะรู้สึกเหมือนกับว่าเธอต่อสู้กับพวกเขาเพียงลำพังอยู่เสมอ เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะยืดหยัดเคียงข้างเธอ เธอจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นกี่ครั้งกี่หนแล้ว เมื่อรถจอดสนิท เธอก็ลงจากรถทันที “ที่รัก ที่รักครับ...” ฌอนร้องเรียกเธอจากด้านหลัง ทว่าเธอไม่เคยหันกลับมามอง เขาเริ่มรู้สึกค่อย ๆ โกรธขึ้นมาทีละนิดแล้วเหมือนกัน “คุณอยากได้อะไร? คุณจะแสดงท่าทางแบบนี้กับผมไปจนถึงเมื่อไร?” แคทเธอรีนชะงักและหันหน้าไป “บางทีฉันคงจะรู้สึกดีขึ้นตอนที่คุณเลิกไปเที่ยวกับร็อดนีย์รว