บทที่ 649

คำพูดเหน็บแนมของแคทเธอรีนทำให้ฌอนรู้สึกโมโห “เธอคิดว่าฉันอยากทำนักหรือไง? ฉันถูกวางยา” “เหอะ” แคทเธอรีนเย้ย เขากลายเป็นคนโง่อีกแล้ว ความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขาคือ ‘เธอคิดว่าฉันอยากจะแตะต้องเธอนักหรือไง? ฉันไม่แม้แต่จะแตะเธอถ้าไม่ถูกวางยา นั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่ต้องรับผิดชอบอะไร แล้วเธอก็ไม่ควรมาโทษฉันด้วย’ “หัวเราะทำไม? เธอคงจะมีความสุขสินะ” ฌอนนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเขาต้องการเธอมากเพียงใด เขาจึงรู้สึกอับอายขึ้นมา “มีความสุขอย่างนั้นเหรอ?” แคทเธอรีนถกแขนเสื้อขึ้นโดยไม่พูดอะไร เธอเผยให้เห็นรอยฟกช้ำบนแขนของเธอที่เกิดขึ้นจากที่โดนผู้ชายคนนั้นจับเธอแรงเกินไป “ช่วยดูนี่ด้วยค่ะ ฉันมีรอยฟกช้ำเต็มร่างกายไปหมด คุณพี่คะ คุณรู้ไหมว่าเมื่อคืนคุณไม่ได้ทำกับฉันเหมือนเป็นคนเลยนะคะ? ฉันฟ้องคุณเรื่องนี้ได้เลยนะ!” เมื่อมองดูรอยฟกช้ำเหล่านั้น ฌอนก็ไม่ได้ปริปากพูดออกมา มีความรู้สึกขอโทษผุดขึ้นภายในใจของเขา “ชาติที่แล้วฉันไปมีความแค้นอะไรกับคุณ? ทำไมคุณถึงไม่ไปหาซาร่า?” แคทเธอรีนข่มความรู้สึกเกลียดไม่ให้แสดงออกผ่านดวงตาของเธอ เขาไม่รู้เลยเหรอว่าเธอรู้สึกรังเกียจเพราะเธอเป็นพวกรักความสะอาดเข้าไส