บทที่ 697

“โอ๊ย ตายแล้ว คุณเป็นร่างทรงหรือเปล่าเนี่ย? การใช้ชีวิตของฉันมันเหลวแหลกมาก ก็เป็นธรรมดาที่ฉันจะมีลูกติดสักคนหรือสองคน” เฟรยายิ้มกว้างพลางเยาะเย้ย ทว่าใบหน้าของแพทริคเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “เขาเป็นลูกติดของเธอจริง ๆ เหรอ?” “โง่” ลูคัสเยาะเย้ย “ถ้าคุณเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ทำไมคุณไม่ไปกินอึด้วยเลยล่ะ?” “ฉันท้าให้แกลองพูดมาอีกคำ” แพทริคถูกเด็กชายกวนประสาทซ้ำแล้วซ้ำเล่าจึงชี้นิ้วไปที่ลูคัส “ถ้ากล้าแตะเขาแม้แต่ปลายก้อยล่ะก็” เฟรยาคว้าข้อมือของแพทริคเอาไว้ แพทริคที่สูงกว่าเธอรู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกเจ็บที่แขนของเขา เขาจ้องมองไปที่เฟรยา ทว่าเธอแค่มองเขาด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยการเยาะเย้ย เขาอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเขานึกขึ้นมาได้ว่าเธอเคยมองเขาด้วยแววตาที่แฝงด้วยความรักเสมอมา จู่ ๆ หัวใจของเขาก็ปวดร้าวขึ้นมา “แพทริค แจ็คสัน ฉันหวังว่าเมื่อเราเจอกันคราวหน้า นายจะไม่แม้แต่ทักทาย ผู้คนต่างพูดว่ารักแรกนั้นสวยงาม แต่ฉันรู้สึกว่านายมันน่าขยะแขยงเหมือนแมลงวัน” เฟรยาปล่อยมือเขาแล้วจากไปพร้อมกับแคทเธอรีน เมื่อพวกเธอจากไป แพทริคยังคงจ้องมองแผ่นหลังของเธออยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดเธ