บทที่ 856

“ลูกอาจพูดถูก...” ได้ฟังเธอพูดเช่นนั้นโจเอลถึงกับตะลึงไปครู่หนึ่งและถอนหายใจอย่างเศร้า แคทเธอรีนเห็นเขาลังเลจึงพูดว่า “พ่อคะ ถ้ายังปล่อยวางไม่ได้ ปล่อยให้หนูจัดการเองค่ะ เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นพ่อยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะ? พ่อให้ความสําคัญกับความรักมากเกินไป ความรู้สึกผิดต่อนิโคลา ความรักพี่รักน้องต่อเดเมียน และความรักที่มีต่อคุณปู่คุณย่า ถ้าไม่ใช่เพราะคนเหล่านั้น พ่อกับแม่ของหนูจะสูญเสียอย่างที่เป็นอยู่เช่นทุกวันนี้หรือไม่? บอกหนูมาตรงๆเถอะค่ะ พ่อมีความสุขไหม?” โจเอลยิ้มขมขื่น เขาจะมีความสุขได้อย่างไรกัน? ตั้งแต่พบว่าเมลานีไม่ใช่ลูกของเขา เขาก็เสียใจมาตลอด คนเหล่านั้นปฏิบัติต่อเขาอย่างกับคนโง่ ทําร้ายเขา และไม่เคยมีการขอโทษอย่างจริงใจเลย “ตกลงแคธี่ พ่อจะปล่อยให้ลูกไปจัดการ” โจเอลพยักหน้า "พ่อจะมอบสิทธิ์ทั้งหมดที่มีให้ลูก” “พ่อคะ เมื่อพ่อเริ่มบริษัทใหม่ พ่อเปิดรับกลุ่มผู้ที่ภักดีต่อพ่อเข้ามาร่วมสร้างสิ่งใหม่กันก็ยังได้นะคะ” แล้วแคทเธอรีนก็เตือนเขา “แต่ห้ามเปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณะค่ะ มิฉะนั้นคุณปู่คุณย่าจะโกรธถ้ารู้เข้า” วันรุ่งขึ้น แคทเธอรีนได้จัดกลุ่มเสวนาเพื่อหาข่าวสารบางอย่า