บทที่ 955

ซูซี่กัดริมฝีปากของเธอเองและอดร้องไห้ไม่ได้ ลูคัสมองมาที่เธอ แล้วใบหน้าที่เย็นชาของเขาเผยให้เห็นความนุ่มนวลที่มีไม่บ่อย "เกิดอะไรขึ้น? เธอทนปล่อยแม่ไปไม่ได้เหรอ? ไม่ต้องกังวล แม่จะยังคงรักเรามากเหมือนเดิมนะ” “อย่าโกหกฉันเลย ในอนาคตแม่กับลุงเวสลีย์จะมีน้อง ๆ ตัวน้อยมาให้เราอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแม่ก็จะไม่รักเรามากอีกแล้ว” ซูซี่สะอื้นฮัก ๆ พึมพําด้วยเสียงเบาอย่างรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจมาก แม้ลุงเวสลีย์จะดีกับเธอมาก แต่เขาไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของเธอ เป็นความผิดของพ่อที่ไม่เอาไหนทั้งหมด ทําไมเขาโง่จัง? เธอบอกใบ้เขาแล้วแต่เขาก็ยังไม่มาอีก ช่างมันเถอะแม่แต่งงานแล้ว เธอต้องยอมรับความจริง "นั่นคงไม่เกิดขึ้นหรอก" ลูคัสเม้มริมฝีปากบางของเขาและจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ “แม่ไม่ใช่คนแบบนั้นและเธอจะเป็นน้องสาวตัวน้อยของฉันตลอดไป ฉันจะรักและดูแลเอาใจใส่เธอให้มาก ๆ เลยนะ ” “ลูคัส...” ซูซี่ร้องไห้อีกครั้ง หลังจากใช้ชีวิตมาเป็นเวลาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่ลูคัสพูดถ้อยคําที่อบอุ่นเช่นนี้ ............ หลังพิธี นักข่าวได้โพสต์ภาพงานแต่งงานที่สวยงามเหล่านั้นทางออนไลน์ เวสลีย์ยังจูงมือแคทเธอรีนและถ่ายรูปพวกเข