บทที่ 966

ดวงอาทิตย์สีส้มค่อย ๆ ลอยขึ้นเหนือเส้นขอบฟ้าตัดกับท้องทะเล จนกระทั่งเที่ยงวันแคทเธอรีนก็ค่อย ๆ ลืมตาที่อ่อนล้าของเธอ เมื่อเธอลุกขึ้นมาพบว่าเธออยู่ลำพังบนเตียงยุ่ง ๆ ที่มีกลีบกุหลาบทั่วทุกมุม เมื่อลมทะเลพัดผ่านผ้าม่านบนหน้าต่างก็ปลิวไสว ดวงตาของเธอนิ่งงัน เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะทรยศเวสลีย์ เธอพยายามต้านทานฌอนอย่างสุดกําลังเมื่อคืนนี้ แต่ผู้ชายคนนั้นดื้อรั้นและทําตัวอย่างกับคนบ้า ร่างกายของเธอยังระบมอยู่จนถึงตอนนี้ เธอยกผ้าห่มขึ้นและซ่อนตัวอยู่ข้างใต้ เธอขดตัวม้วนกลมเป็นลูกบอล เธอไม่กล้าจินตนาการไปว่าตัวเองจะมีหน้าไปเจอกับเวสลีย์ผู้น่ารักได้ถึงแม้ว่าเธอจะหนีออกจากที่แห่งนี้ไปได้แล้วก็ตาม เธอไม่คู่ควรกับเขา เธอไม่คู่ควรเลยจริง ๆ ทันใดนั้นเองประตูห้องก็ถูกผลักให้เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งในวัยราว 40 ปีเข้ามาพร้อมกับกองเสื้อผ้าที่พับเรียบร้อย “คุณผู้หญิงตื่นแล้ว นี่คือเสื้อผ้าสำหรับคุณไว้เปลี่ยนมาใส่ คุณอยากอาบน้ำไหมคะ” "ไปให้พ้น!" แคทเธอรีนกวาดข้าวของทุกอย่างออกจากถาดบนโต๊ะข้างเตียงเหมือนคนบ้า เธอเอามือกุมรอบศีรษะไว้ด้วยท่าทางอ่อนแรง ผมยุ่งกระเซิงของเธอปรกอยู่บนไหล่ ผู้หญิงคนนั้นตกใจมา