บทที่ 972

ฌอนอุ้มแคทเธอรีนและวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ทันทีโดยไม่คิดลังเล ในไม่ช้าพ่อบ้านก็พาหมอมาถึง เมื่อเห็นว่าบาดแผลนั้นลึก แคทเธอรีนจึงจําเป็นต้องฉีดยาเพื่อลดการอักเสบ แคทเธอรีนยังพอจะอดทนต่อความเจ็บปวดได้อยู่ ความเจ็บปวดก็ไม่เห็นจะเป็นไรตราบเท่าที่ฌอนไม่รู้เรื่องนี้ ในทางกลับกันฌอนใจสลายและโทษตัวเอง “เมื่อคุณไปชายทะเลครั้งหน้า ผมจะอยู่กับคุณตลอดเวลาคุณจะได้ไม่ไปทําอะไรที่เสี่ยงอันตรายอีก” ” แคทเธอรีนไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ทุกวันนี้เธอก็ใช้ชีวิตราวกับว่าเธอนั้นอยู่ในคุกอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าเขาจะจับตาดูเธอหรือไม่ก็ไม่ได้สําคัญเลย … ตอนกลางคืน แคทเธอรีนขดตัวอยู่บนโซฟาที่ระเบียงและรักษาระยะห่าง เธอเบื่อแทบตาย ที่นี่เธอไม่สามารถเล่นโทรศัพท์ ดูโทรทัศน์ หรือช้อปปิ้งได้ เธอไม่รู้จักใครที่นี่สักคนเช่นกัน นอกจากได้อ่านหนังสือเป็นครั้งคราวแล้ว ที่เธอทำได้ก็แค่จ้องมองพื้นที่เวิ้งว้างทุกวันไปเท่านั้น "คุณเบื่อไหมครับ?" ฌอนออกมาจากห้องน้ำ หัวใจของเขาเจ็บปวดเมื่อเห็นหน้าตาบึ้งตึงของเธอ “นอนกับผมนะถ้าคุณเบื่อ” ทันทีที่เขาพูดจบประโยค เขาก็อุ้มเธอไปที่ห้องนอนใหญ่วางเธอลงบนเตียง แล้วเขาก็เอิ้อมมือมา