บทที่ 975

เลียมยังอยู่ที่ชั้นบนอีกนาน อันที่จริง คําพูดของเมสันทําให้เขาหวั่นไหวมาก เขาหวั่นไหวแต่ลีอาคงจะเศร้าหดหู่มากถ้าเขาช่วยเมสัน แม้แต่คุณตาคุณยายของเขาก็คงจะผิดหวังในตัวเขา บ่อยครั้งเขาพบว่าพวกนั้นปฏิบัติต่อเขาอย่างลำเอียงจนเกิดความไม่พอใจ แต่บางครั้งเขาต้องยอมรับว่า ฌอนมีความสามารถมากกว่าเขาจริง ๆ ต้องบอกว่าเขาไม่ปรารถนาจะเป็นตัวสำรองของฌอนตลอดไป ในสายตาของฌอน เลียมเป็นแค่คนที่เขาสามารถขับไสไล่ส่งได้ทุกเมื่อ ท่ามกลางภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอันเจ็บปวดของเขา จู่ ๆ ซูซี่ก็โทรมาหาเขา “พ่อคะ ทําไมพ่อยังไม่มารับหนูอีกล่ะคะ? เด็ก ๆ หลายคนกลับไปกันหมดแล้ว” เขากลับมารู้สึกตัวทันทีก็พบว่ามันใกล้จะ 17.00 น. แล้ว “โอเค อีกสักครู่อาจะไปถึงที่นั่น” ระหว่างทางเขาได้รับโทรศัพท์จากท่านผู้หญิงแคมโปส เมื่อเขามาถึงโรงเรียนอนุบาลก็เวลา 17:30 น. แล้ว ซูซี่เข้าไปในรถของเขาด้วยหน้ามุ่ย “อาเลียม แม่ยังไม่ได้ติดต่อหนูมาเลย พ่อใจร้ายของหนูพาแม่ไปไหนคะ? หนูจะไม่ได้เจอแม่อีกแล้วเหรอ? หนูคิดถึงแม่จังเลย” เด็กน้อยกําลังจะร้องไห้ขณะพูดออกมา “ไม่หรอก ฌอนต้องพาแม่ของหลานไปอยู่ในโลกใบเล็ก ๆ ของพวกเขาเอง” เลีย