บทที่ 981

“แคธี่ เคธี่...” ราวกับว่าฌอนไม่ได้ยินแคทเธอรีน เขายังจูบเธออย่างตะกละตะกลามต่อไปราวกับว่ามันเป็นจูบสุดท้ายของพวกเขาก่อนที่จะแยกจากกัน แคทเธอรีนรู้สึกตกใจกลัว และเธอก็นิ่งงันไปเลยจากการจูบของเขา เขาปล่อยเธอก็เมื่อเธอเกือบหายใจไม่ออกจากนั้นก็กอดเธอไว้แน่น “แคธี่ ผมต้องไปแล้วเพราะเรื่องสำคัญบางอย่าง” ฌอนพูดเสียงแหบแห้งที่ข้างหูของเธอ แคทเธอรีนผงะถอยไปข้างหลัง ทั้งร่างกายเธอผ่อนคลายลงและน้ำเสียงของเธอเรียบเฉยเย็นชา “ดีเลย รีบ ๆ ไป ยังไงซะในทุกวันนี้ฉันก็ไม่อยากเจอคุณอยู่แล้ว” "ผมจะกลับมาโดยเร็วที่สุด" ฌอนงับหูเธอเบา ๆ เธอรู้สึกราวกับว่าไฟฟ้าไหลผ่านทั่วร่างเธอ แต่เธอไม่สามารถผลักเขาออกไปได้เลย "รอผมนะครับ" ฌอนปล่อยเธอไป หลังจากจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลีกล้ำของเขาเนิ่นนานกว่าสิบวินาที เขาก็หันหลังและออกจากห้องน้ำไป แคทเธอรีนที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัวยังคงตกตะลึงไม่จางหาย เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรไป เขาจะจากไปแค่ช่วงระยะหนึ่งเอง เขาต้องทำให้ดูเหมือนราวกับว่าพวกเขาจะต้องพลัดพรากจากกันไปตลอดกาลด้วยเหรอ? ... หกชั่วโมงต่อมา เครื่องบินส่วนตัวของฌอนแล่นลงจอดที่แคนเบอร์รา เขารีบไปยังฮิ