บทที่ 226

โดโรธีย้ายออกจากด้านหลังมาร์วินและยิ้มให้กับคนที่หนาวเย็น "ฉันไม่สามารถอยู่ในเมืองทัลโกอีกต่อไป ฉันแค่อยากจะเจอเบลล์กับเจอเมนให้เร็วที่สุด ฉันเลยบังคับให้เบนจามินส่งฉันมาที่นี่ นี่ไม่ใช่ความผิดของเบนจามิน อย่าโกรธเขาเลย" "เราจะคุยกันข้างใน" ตั้งแต่เธออยู่ที่นี่แล้ว เขาจะทําอะไรได้อีก เขายกมือขึ้นและบีบคิ้วของเขา เขาสังเกตเห็นโดโรธีปวกเปียกอย่างช้าๆเข้าไปในสํานักงานที่เรียบง่ายและร่องรอยของความทุกข์กระพริบในสายตาของเขา เขาเดินไปหาเธอจับเอวเรียวของเธอและค่อยๆนําเธอเข้ามา เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "ฉันต้องไปที่เกาะทันที มันไม่ปลอดภัยสําหรับคุณที่จะอยู่ที่นี่ฉันจะฟุ้งซ่านได้อย่างง่ายดายมาก" "แต่ถ้าคุณไม่ให้ฉันมาที่นี่ ฉันก็จะรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน" โดโรธีกระพริบตาและเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นด้วยรอยยิ้มขมขื่น "เครเดนซ์ คุณรู้หรือไม่? ฉันไม่สบายใจเลย สองสามวันมานี้ ระหว่างทางมาที่นี่ ฉันฝันร้ายเหมือนเดิม มันอาจเป็นสิ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้นกับเจอเมนหรือเบลล์! ทุกครั้งที่ฉันตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ฉันรู้สึกกลัวมาก ฉันกลัวว่าฝันร้ายเหล่านั้นจะกลายเป็นจริง ดังนั้นฉันจึงต้องมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณเข้