บทที่ 66

ครีเดนซ์เดินออกจากวอร์ด ท้องฟ้ามืดครึ้ม และลมพายุพัดใบไม้ที่อยู่นอกหน้าต่าง เป็นคืนที่รอฝนที่ตกหนัก หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว โจนาธานก็บุหรี่ระหว่างริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนของเขาและเดินไปที่ Credence “ฉันรอคุณอยู่ข้างนอกมาสามชั่วโมง สิบหกนาทีเก้าวินาที ในที่สุดเธอก็ออกมาแล้ว” เขาไม่รู้ว่าโรซาลีเล่นกลอะไรเพื่อให้ครีเดนซ์อยู่ในวอร์ดของเธอเป็นเวลาสามชั่วโมง โจนาธานเกรงใจผู้หญิงประเภทนี้ เขามักจะอยู่ห่างจากผู้หญิงอย่างที่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถโต้เถียงกับพวกเขาได้ ครีเดนซ์เพิกเฉยต่อการล้อเล่นของโจนาธานและกวาดตามองเขาด้วยสายตาลึกล้ำ เขาผละริมฝีปากบางและถามช้าๆ “เธอเป็นยังไงบ้าง?” มีความกังวลอยู่ในน้ำเสียงของเขา เขาไม่ได้นอนมากว่าสิบชั่วโมง แต่ เขายังคงยืนตัวตรง ยกเว้นรูปลักษณ์ที่อ่อนล้าของเขาซึ่งปกปิดไม่ได้ เสื้อและกางเกงสีดำของเขาดูสะอาดไม่มีฝุ่นและรอยยับ ความเย่อหยิ่งโดยกำเนิดและความสูงส่งของเขาถูกจารึกไว้อย่างลึกซึ้งในร่างที่เยือกเย็นและเข้มงวดของเขามานานแล้ว เมื่อมองไปที่ Credence ที่เป็นผู้ใหญ่และไม่แยแส แม้แต่ Jonathan ก็ยังรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับเขา เขาคิดในใจว่า “ไม่น่าแปลกใจที่โรซาลียังค