บทที่ 212

“เจเรมี่! เจเรมี่ คุณต้องเชื่อฉัน! คุณอย่ามากล่าวโทษฉันสำหรับเรื่องไร้สาระบ้า ๆ กับเรื่องที่แทนเนอร์บ้าคลั่งพูดออกมา! คุณลืมวันที่เราอยู่ด้วยกันที่ชายหาดไปแล้วหรอไง? คุณบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและใจดีที่สุดเท่าที่คุณเคยพบเจอ! คุณบอกเองว่าคุณจะอยู่กับฉันตลอดไปและจะยกให้ฉันเป็นเจ้าสาวของคุณ คุณจะปกป้องฉันและเชื่อใจฉันตลอดไป เจเรมี่ เจเรมี่ เจเรมี่!” เมเรดิธไม่คิดว่าเจเรมี่จะเพิกเฉยกับเธอได้ถึงเพียงนี้ เมื่อเห็นรถสปอร์ตกำลังทยานออกไปอย่างไม่ลดคว่มเร็ว เมเรดิธกระทืบเท้าลงพื้นด้วยความโกรธ “มาเดลีน นังสารเลว! ทำไมถึงตายอย่างสงบไม่ได้?!” เธอหันหลังกลับเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยความโกรธ และเมื่อเห็นแจ็คสันที่ถือกระเป๋านักเรียนกำลังมุ่งหน้าออกไปโรงเรียน เมเรดิธก้าวไปข้างหน้าและขณะนี้เธอได้สั่งให้คนรับใช้ไปซื้อผักที่ตลาด เวลานี้เหลือเพียงเธอเเละแจ็คสันที่อยู่ในบ้าน แจ็คสันมองไปที่เมเรดิธ ดวงตาสีดำที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยการป้องกันและความรังเกียจ มือเล็ก ๆ ของเขากำลังจับสายสะพายกระเป๋านักเรียน ยิ่งเธอมองเขา เขาก็ยิ่งเกลียด! เมเรดิธกลอกตาไปที่แจ็คสันด้วยความรังเกียจอย่างมาก ทันใดนั้นเอง