บทที่ 354

หากย้อนกลับไป เธอเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถแสดงบทบาทนี้ออกมาเพื่อให้เจเรมี่เชื่อใจและสงสาร แต่ในตอนนี้... เมเรดิธมองดูเจเรมี่ดึงวีล่ามาไว้ในอ้อมแขนด้วยความอ่อนโยนที่เธอไม่เคยได้รับมัน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะปกป้องเธอ “ไม่มีใครหน้าไหนแตะต้องคุณได้แม้แต่เส้นผมเพียงแค่เส้นเดียวตราบใดที่ผมยืนอยู่ตรงนี้!” “เจเรมี่ เธอกำลังเสแสร้ง! ผู้หญิงคนนั้นแค่แสดงละคร!” เมเรดิธแปลงเสียงออกมาอย่างโกรธจัด “ผมมีความสุขแม้ว่าสิ่งที่ได้ดูจะเป็นเพียงแค่การแสดงละครก็ตาม” “...” คำตอบของเจเรมี่ทำเอาเมเรดิธค้างอยู่แบบนั้น ในเวลาเดียวกัน มาเดลีนเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน แต่ทั้งหมดนี้ ทำให้มาเดลีนยิ้มแบบมีเลศนัยออกมา ‘เมเรดิธ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ได้รับสิ่งที่เธอควรจะได้รับสักที’ “เจเรมี่ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี คุณไม่เคยเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด! แต่คุณกลับไปเชื่อในสิ่งที่ยัยแม่มดคนนั้นพูด! หัวใจของฉันไม่สามารถรับเรื่องแบบนี้ได้อีกแล้ว หัวใจของฉันกำลังจะสลายลงตรงนี้ ฮือ…” เมเรดิธปิดหน้าร้องสะอื้น ในจังหวะนั้นเธอวิ่งขึ้นไปชั้นบนแล้วเข้าห้องไป อันที่จริง สิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้คือการหนี