บทที่ 456

“เธอออกไปแล้วเหรอ? เธอไปไหน รู้ไหม?” เอโลอิสถามอย่างร้อนรน พนักงานต้อนรับเดาและพูดว่า “ฉันคิดว่าเธออาจจะกลับบ้านนะคะ” “บ้าน…” เอโลอิสพูดซ้ำขณะที่เธอติดอยู่ในความงุนงง บ้าน… คฤหาสน์มอนค์โกเมอรีน่าจะเป็นบ้านของเธอ ทว่า เอโลอิสและฌอนไม่กล้าที่จะคิดคาดหวังว่าเธอจะกลับไปกับพวกเขา บางทีเธออาจจะไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น เอโลอิสจำสิ่งที่มาเดลีนพูดเมื่อเธอไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรีครั้งก่อนได้ ครั้งที่เธอมาเจอแจ็คสันสองวันก่อน เธอบอกว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะมา ตอนนั้นเอโลอิสไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้ เอโลอิสก็เริ่มร้องไห้โฮ เธอรู้สึกสำนึกผิดอย่างมาก ฌอนประคองตัวเธอไว้ “เอโลอิสอย่าร้องไห้ ไม่ต้องกังวล เราจะได้เจอมาเดลีนอีกครั้งแน่นอน” “เธอไม่ต้องการเจอเราหรอก เธอคงเกลียดเราแล้ว…” ดวงตาของเอโลอิสแดงก่ำเพราะร้องไห้เมื่อนึกถึงวันที่อยู่ที่โรงพยาบาล เธอจำได้ว่าเธอโทษตัวเองมากจนอยากจบชีวิตลง เมื่อเธอพบว่ามาเดลีนเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ ในตอนนั้น มาเดลีนเรียกเธอว่า 'แม่' เธอคิดว่ามาเดลีนเรียกเธอแบบนั้นเพราะเพียงเพื่อช่วย