บทที่ 462

เมื่อเอโลอิสและฌอนได้ยินทั้งคำพูดและท่าทีที่แสดงออกมาของลูกสาว พวกเขามองเธอด้วยความสับสนและความกังวลใจที่ได้ก่อเกิดขึ้นขณะนี้ เธอทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว เอโลอิสเรียกชื่อเธอด้วยหัวใจที่กำลังจะแตกสลาย “เอวลีน…” มาเดลีนฉีกยิ้มเล็กน้อย เธอกระพริบตาทั้งสองข้างแล้วมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเดินไปที่โซฟาสไตล์ยุโรปและเอามือลูบโซฟาที่ถูกขัดมันเป็นอย่างดี “ครั้งนั้น คุณจำได้ไหมว่าพวกคุณทั้งสองได้เชิญฉันมาทานอาหารเย็นเพื่อที่จะทำการเจรจาเกี่ยวกับเรื่องของเมเรดิธ และทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนเพื่อที่จะดูแลต้อนรับและสร้างความประทับใจให้กับศัตรูแบบฉัน พวกคุณทั้งสองคงรู้สึกอึดอัดมาก ใช่ไหมที่สถานการณ์เป็นแบบนี้?” เอโลอิสและฌอนต่างพากันรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้อีกครั้ง ในขณะนี้ มาเดลีนยิ้มออกมาด้วยท่าทีที่สงบและพูดว่า “คุณนายมอนต์โกเมอรีจำได้ไหมว่าคุณเคยถามฉันว่าฉันได้พบกับพ่อแม่ตัวเองหรือยังหลังจากที่เวลาผ่านไปนานแล้วหลายปี” เธอในขณะนี้กำลังจ้องด้วยสายตาของผู้เป็นแม่ที่กำลังมองเธอด้วยสายตาแห่งการขอโทษ เธอพูดต่อ “ถ้าอย่างั้นคุณนายมอนต์โกเมอรี จำคำตอบของฉันในวันนั้นได้ไหม?” “เอวลีน…” “ฉันบอกกั