บทที่ 466

“ถ้าเรื่องพวกนี้จะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ไม่ว่าอะไรก็สมควรแล้ว” “ว่าไงนะ? เจเรมี่ เมื่อกี้ลูกพูดอะไรออกมา?” ดวงตาทั้งสองข้างของคาเลนเบิกขึ้นอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ลูกเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากขนาดนั้น ทำไมลูกถึง… หรือว่าลูกตกหลุมรักผู้หญิงน่าสมเพชคนนั้นจริง ๆ?” เจเรมี่ไม่ตอบคำถามของคาเลน แต่สายตาที่อ่อนโยนของเขาในตอนนี้เป็นคำตอบที่ดีที่สุด “ผมจะหาที่เหมาะสมให้คุณแม่ย้ายออกไปโดยเร็วที่สุด จะได้ไม่ติดต่อผมหากไม่มีอะไรเร่งด่วน” หลังจากที่พูดจบ เขาก็ได้เดินจากไป แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกจากบ้านนั้น เขาเห็นอาวุโสวิทแมนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา อาวุโสวิทแมนกำลังถือไม้เท้าของเขา ถึงแม้ว่าใบหน้าที่เล็กลงของเขาจะดูเคร่งขรึมแต่ดวงตาของเขายังแสดงถึงความอบอุ่นและใจดีอยู่ “ตามฉันมา” เขาพูดกับเจเรมี่ก่อนจะหันหลังเดินไปอีกด้าน เจเรมี่ลังเลอยู่สองวินาทีก่อนจะเดินตามเขาไป ณ ห้องทำงาน อาวุโสวิทแมนกำลังเผชิญหน้าด้วยท้องฟ้าสีเทาทางนอกหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสของเขา ไม่นานจากนั้น เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า “แกจะทำอะไรต่อจากนี้?” “อย่าได้กังวลไปเลย คุณปู่ ถึงแม้ว่าผมจะสูญเสียบริษัท แต่ในไม่ช้าผมจะได