บทที่ 564

“ในตอนนี้ จะเป็นการดีที่สุดถ้าเราไม่ยั่วยุอะไรเจเรมี่ เธอควรทำความสะอาดที่นี่และเราจะคุยกันในวันพรุ่งนี้” คาเลนจากไป “…” อีวอนทำได้เพียงกล้ำกลืนความโกรธของเธอและทำความสะอาดโต๊ะก่อนจะล้างจาน หลังจากที่เมเดลีนส่งผู้อาวุโสและเจ้าตัวเล็กเข้านอนแล้ว เธอเห็นเจเรมี่รอเธออยู่ที่ประตูเมื่อเธอออกมาจากห้องของแจ็คสัน ทันทีที่เธอปิดประตู เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขน เมเดลีนอ้าปากหวอด้วยความประหลาดใจและยกแขนคล้องรอบคอของเจเรมี่ เมื่อกลิ่นของเขาลอยขึ้นมาปะทะจมูก ใบหน้าของเธอก็ร้อนขึ้น จากนั้นเธอก็หลับตาลงอย่างเขินอาย “เจเรมี่ ฉันเดินเองได้ ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ” “ไม่เอา” เจเรมี่ส่ายหัว จากนั้นเขาก็จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ “ลินนี่ ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปตราบเท่าที่ผมยังมีชีวิตอยู่” คำพูดไพเราะจับใจของเขาโอบล้อมหัวใจเธอไว้อย่างอ่อนโยน เมเดลีนยิ้มในขณะที่พิงไหล่ของเจเรมี่ เธอรู้สึกเพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งความอ่อนโยนที่เขามอบให้เธอ อีวอนที่เพิ่งทำความสะอาดห้องครัวเสร็จและกำลังขึ้นไปชั้นบน จ้องมองเจเรมี่อุ้มเมเดลีนเข้าไปในห้องด้วยสายตาแข็งกร้าว เจเรมี่เป็นคนที่เธอชื่นชมมาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก เธอค