บทที่ 607

เขารู้สึกผิดหวังและค่อย ๆ เข้าไปหาเธอ แสงสีทองที่สาดส่องของพระอาทิตย์ยามเช้าช่างเป็นสีสันที่ตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าครามโดยสิ้นเชิง และมันยังช่วยขับเน้นรัศมีอันละเอียดลออของเขาได้เป็นอย่างดี เมเดลีนเท้าเปล่าและกำลังนั่งอยู่ริมชายหาด เธอถือบางอย่างอยู่ในมือ เมื่อมองลงไปที่ของสิ่งนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าเธอ ทันทีที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ รอยยิ้มอันแสนหวานจับใจก็มลายหายไปทันตาเมื่อเห็นหน้าเจเรมี่ “ลินนี่” เมเดลีนไม่สนใจเขา เธอลุกขึ้นและตั้งใจจะเดินหนี เจเรมี่รู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมา เขาทำได้เพียงเดินตามหลังเธอเงียบ ๆ ร่างกายของเธออยู่ใกล้กับเขาเพื่อเอื้อมมือ แต่ความรู้สึกกลับไกลออกไป “อีกครึ่งชั่วโมง จะมีเรือมารับนะ คุณออกไปตอนนั้นได้เลย” เสียงของเจเรมี่ดังมาจากทางด้านหลังของเธอ จากนั้นเธอตอบกลับอย่างแผ่วเบา “รู้แล้ว ฉันเดินออกไปดูมาเรียบร้อย” เจเรมี่รู้ดีแก่ใจว่าเขาไม่สามารถรั้งตัวเมเดลีนให้อยู่ต่อกับเขาได้ ดังนั้นเขาจึงหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “คุณกำลังจะไปที่เมืองเอฟกับเฟลิเป้ ใช่ไหม?” “ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย” เมเดลีนหยุดเดินและหันหน้ามาหาเขา เธอเห็นเจเรมี่กำลังมองห