บทที่ 623

เฟลิเป้จูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว และเธอรู้สึกตกตะลึงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจเรมี่ยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขา มีบางอย่างบอกเธอว่าเฟลิเป้จูบเธอเพื่อที่จะให้เจเรมี่เห็น แต่เธอกลับเดินเข้ารถไปโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ เฟลิเป้ชำเลืองมาทางเจเรมี่ซึ่งมีท่าทีที่เย็นยะเยือกอยู่ตรงนั้นด้วยหางตา พลางกระตุกยิ้มที่มุมปากเย้ยหยัน เขาขึ้นรถและเหยียบคันเร่งออกไป สายตาของเมเดลีนจากที่นั่งผู้โดยสารไม่สามารถหยุดมองบุคคลที่ค่อย ๆ หดเล็กลงจากกระจกมองหลังได้ ใต้แสงจันทร์ที่ทอประกาย ความเคว้งคว้างและเจ็บปวดรวดร้าวปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มไม่ชัดเจนนัก เขาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็อดกลั้นมันเอาไว้ เมเดลีนคิดว่าเฟลิเป้จะไปส่งเธอกลับที่คฤหาสน์ของบ้านมอนต์โกเมอรี แต่รถกลับจอดอยู่ที่วิลล่านอกเมืองแทน เท่าที่จำได้ เธอไม่เคยมาที่นี่เวลาตอนกลางคืนมาก่อน เฟลิเป้พาเมเดลีนมาที่ห้องของเธอ แล้วบอกให้สาวใช้นำของใช้ส่วนตัวและชุดนอนมาให้ “ดูแลนายท่านอาวุโสทั้งวันแบบนั้น ต้องทำให้คุณเหนื่อยมากแน่ ๆ ไปอาบน้ำเถอะ” เฟลิเป้เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนพลางลูบไล้เส้นผมยาวสลวยของเมเดลีน “เจเรมี่ทำอะไรคุณรึเปล่า?” เมเดลีนส่ายหัว “ฉันไม่คิด