บทที่ 759

เมเดลีนตกตะลึงคิดว่าเธอเองกำลังหลอน เธอรีบเช็ดน้ำตาของเธอและมองไปที่ทางเข้าโรงแรมอีกครั้งด้วยดวงตาเบิกกว้าง แต่ไม่มีใบหน้าที่คุ้นเคยในผู้คนตรงหน้าเธอ ภาพที่เธอเห็นให้ความรู้สึกเหมือนจริงมาก ดังนั้นเมเดลีนจึงข้ามทางม้าลายทันทีและวิ่งไปยังจุดที่ เจเรมี่ได้ปรากฏตัวเมื่อสักครู่นี้ เธอมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบอะไร เมื่อถูกลมหนาวพัดมารอบ ๆ ตัวเธอ เมเดลีนก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอกลับเย็นลงอีกครั้ง ท่ามกลางผู้คนมากมาย เธอกลับรู้สึกโดดเดี่ยว 'ทั้งหมดที่ฉันเคยปรารถนาในช่วงหลายปีที่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานและเจ็บปวด คือ การที่เราได้รักกันอย่างเรียบง่าย เจเรมี่ มันเป็นความปรารถนาเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ทำไมมันทำไม่ได้ล่ะ? 'เราไม่ได้คู่กันอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?' เมเดลีนกลับมาที่เกลนเดลอย่างงุนงง เธอกลับไปยังวิลล่าตอนแต่งงานของพวกเขา เมเดลีนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอก้าวเข้าไปข้างในในที่สุด ใบหน้าของคาเลนมืดลงเมื่อเธอจ้องไปที่เมเดลีน เธอเกลียดชังเมเดลีนด้วยกระดูกทุกชิ้นในร่างกายของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอได้เรียนรู้จากเฟลิซิตี้และอีวอนว่าเมเดลีนมีส่วนร่วมในการลักพาตัวเธอ นั่นทำให้คาเลนไม่ชอบพอเธอ