บทที่ 774

เมเดลีนนั่งอยู่หน้ากระจกและแต่งหน้าให้ตัวเองเบา ๆ เธอค่อย ๆ รวบผมยาวทั้งสองข้างออกอย่างนุ่มนวล และสุดท้ายเธอก็สวมชุดแต่งงาน "แม่ครับ แม่สวยมาก แม่เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลย" แจ็คสันกะพริบตากลมโตและแววใสราวกับกระจกของเขา ในสายตาเต็มไปด้วยความชื่นชมและความรัก เมเดลีนยิ้มและยื่นมือไปแตะปลายจมูกของแจ็คสัน "หนูเป็นขนมปังน้อยที่น่ารักที่สุดที่แม่เคยเห็นมา" "ผมไม่ใช่ขนมปัง ผมเป็นลูกของแม่กับพ่อ" แจ็คสันพูดแก้ตัวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เมื่อมองดูใบหน้าที่เรียบง่ายและน่ารักของเขา หัวใจของเมเดลีนก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย 'ลิเลียน ถ้าวันนี้ลูกยังอยู่ที่นี่ ครอบครัวของเราคงจะมีกันครบสี่คน' เมเดลีนเดินไปเปิดประตู เมื่อช่างแต่งหน้าเห็นว่าเมเดลีนแต่งหน้าด้วยตัวเองใหม่ เธอจึงรู้สึกประหลาดใจ “คุณมอนต์โกเมอรี เกิดอะไรขึ้นกับสไตล์และการแต่งหน้าของคุณ...” “ฉันลองชุดแต่งงานดู แล้วคิดว่าสไตล์ก่อนหน้านี้มันไม่เหมาะเท่าไร ฉันก็เลยแต่งหน้าใหม่” ช่างแต่งหน้าพยักหน้าเข้าใจและไม่กล้าพูดอะไรเกี่ยวกับเมเดลีนอีก เขาเพียงแค่มองไปที่ใบหน้าของเมเดลีน และใบหน้าของเธอก็แสดงความประหลาดใจอย่างเก็บไม