บทที่ 782

ผ่านไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง เคธี่ก็เดินลงบันไดมา “อีวี่ ฉันยกเลิกการสะกดจิตของเจเรมี่แล้วนะ ตอนนี้เขากำลังนอนพักอยู่ ในตอนที่เขาตื่นขึ้นมา เขาจะสามารถจำได้ว่าเขารักเธอมากขนาดไหน” เมเดลีนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ขอบคุณนะเคธี่” เคธี่ยิ่งรู้สึกละอายมากขึ้นไปอีก “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันแค่พยายามจะชดเชยก็เท่านั้น” “อีวี่ งั้นฉันไปก่อนนะ ฉันขอให้เธอกับเจเรมี่มีความสุขมาก ๆ นะ” "เคธี่ เดี๋ยวก่อน" เมเดลีนเรียกเธอเอาไว้ “เธอบอกฉันทางโทรศัพท์ว่าเธอกำลังจะไปแล้ว เธอจะไปไหน เธอจะไปจากเกลนเดลใช่ไหม?” "ใช่แล้วล่ะ" เคธี่บังคับตัวเองให้ยิ้มออกมา “เฟลิเป้ยอมให้ฉันได้อยู่กับคนที่ฉันชอบแล้ว ฉันเลยตัดสินใจตามหาเขา ฉันหวังว่าวันหนึ่งเราจะเป็นเหมือนคุณกับเจเรมี่ ดูแลกันไปตลอดชีวิต จนกระทั่งตายจากกันไป” เธอยิ้มอย่างอิจฉา แต่ดวงตาของเธอกลับเป็นสีแดง “ลาก่อน อีวี่ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พบกัน” หลังจากที่เคธี่พูดคำสุดท้ายนี้ เธอก็หันกลับไป เมเดลีนยังคงรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธออยากจะถามต่อ แต่ทันใดนั้น เธอได้ยินเจเรมี่เรียกชื่อเธอจากชั้นบน เธอมองดูเคธี่ผลักประตูร้านกาแ