บทที่ 147

ทันใดนั้นเจคก็ส่งข้อความหาเซซิเลีย เซซิเลียเหลือบมองโทรศัพท์ของเธอ แม้ว่าตอนนี้เธอจะทำอะไรไม่ถูก แต่เธอก็ยืนขึ้น จากนั้นเธอก็ยิ้มและพูดว่า “แมนดี้อย่านั่งกับขยะไร้ค่านี้เลย เกรงว่าเธอจะติดเสนียดความจนและโชคร้ายจากเขา วันนี้เธอต้องโชคดี มาเปลี่ยนที่นั่งกับฉันสิ หลังจากนี้มิสเตอร์เซอร์เรย์จะพาเธอไปทำความรู้จักกับผู้บริหารระดับสูงของยอร์ก เอ็นเทอรไพรส์” แมนดี้ตอบกลับโดยไม่ลังเลเลยว่า “ลืมมันไปเถอะ ฉันจะนั่งตรงนี่” ในขณะนั้นแมนดี้อยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ แต่น่าแปลกที่เธอพบว่าตัวเองรู้สึกสบายใจและสงบขึ้นเมื่อนั่งอยู่ที่นั่นกับฮาร์วีย์มากกว่าเมื่อเทียบกับตอนที่เธอนั่งข้างเจค ความรู้สึกสบายใจแบบนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความร่ำรวยเลย มันเป็นความรู้สึกเหมือนได้กลับไปบ้านของตัวเองและตอนนี้เธอเหมือนได้นอนอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ของตัวเอง แมนดี้ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนั้นได้ว่ามันมาจากไหนหรือเกิดขึ้นได้ แต่ในขณะนั้นเธอยังคงปฏิเสธเซซิเลียออกไป เซซิเลียโกรธมากจึงระบายลงด้วยการกระทืบเท้าแรง ๆ อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถทำอะไรได้มากนักและพยายามที่จะไม่แสดงอาการเคืองโกรธของเธอ เธอจึงนั่งลงและจ้องมองไ