บทที่ 252

แมนดี้และคนอื่น ๆ กลัวจนตัวแข็งทื่อ พวกเขารู้ถึงผลที่จะตามมาหากไปยุ่งกับนักเลงพวกนี้แม้ว่าพวกเขาจะร่ำรวยมีฐานะก็ตาม “เอาล่ะ คุณผู้หญิงหยุดดื้อรั้นได้แล้ว หรือนั่นจะพูดเพื่อให้เราสนุกด้วยกันเหรอ?” พวกนักเลงตรงหน้าทำท่าทางความอยากรู้อยากเห็น “ถ้าคนสวยบอกไม่ได้ ก็มาสนุกด้วยกันจะดีกว่า” นักเลงอีกคนตอบ “ใช่ ใช่ ถูกต้อง…” พวกนักเลงตรงหน้าหัวเราะโห่ร้องถูกใจ “เอาล่ะ คนสวยเรามาเริ่มกันเลยไหม?” พวกนักเลงเอื้อมมือไปที่ใบหน้าของแมนดี้ทันทีที่เขาพูดจบ เพียะ! แมนดี้รู้สึกโกรธและตบหน้านักเลงพวกนั้น พวกมันตัวแข็งทื่อ พวกมันประหลาดใจที่ผู้หญิงคนนี้ที่ดูไม่มีพิษภัยจะกล้าที่จะทำรุนแรงกับพวกเขา “คนสวย กล้าตบฉันงั้นเหรอ?! บัดซบ! ตบหน้าฉันงั้นหรือ? คนสวยคิดว่าเพียงเพราะเราทำดีกับเธอนั่นจะหมายความว่าเธอเป็นคนที่น่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอ? นังแพศยา!” นักเลงที่ถูกตบเกรี้ยวกราดมาก เขาเสียหน้าเป็นที่สุด พวกเขาทั้งหมดใช้ชีวิตตามท้องถนน พวกเขาจะมีจิตใจที่อ่อนโยนกับผู้หญิงได้อย่างไร? นักเลงพวกนั้นเตะแมนดี้และเพื่อนของเธอจนล้มลงกับพื้น แมนดี้เจ็บปวดอย่างมาก ทั้งสามคนต่างพากันลุกขึ้นยืน แมนดี้ดูจะแย่ที่สุด