บทที่ 264

“ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันฝันไปหรือเปล่า? ด็อกเตอร์เกรฟส์อยู่ในชุดลำลองเหรอ?” “นายเห็นใช่ไหม? ฉันคิดว่าฉันตาฝาดเสียอีก” “เอลล่าเสียสติไปแล้วเหรอ? ทำไมเธอไม่นั่งรถสปอร์ต แต่กลับนั่งซ้อนท้ายจักรยานไฟฟ้า มันเป็นรถสาธารณะนะ! ก็แค่สองดอลลาร์ต่อชั่วโมง!” “มันเหมือนกับที่คนเคยพูดไว้ไง บางคนใฝ่ฝันอยากนั่งจักรยานไฟฟ้า มีความสุขมากกว่านั่งรถหรูแต่ต้องแลกด้วยน้ำตา... ” “ถ้ารู้ว่าด็อกเตอร์เกรฟส์ชอบผู้ชายแบบเขา เราคงไม่ซื้อรถตั้งแต่แรก…” ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเจ้าหน้าที่ผู้ชายของโรงพยาบาลเปลี่ยนมาใช้จักรยานไฟฟ้าและไม่ขับรถส่วนตัวไปทำงาน อีกเหตุผลหนึ่งนั่นเพราะไม่มีที่จอดรถเพียงพอในที่จอดรถของโรงพยาบาล *** ในขณะที่อยู่บนท้องถนน เอลล่าบอกว่าเธออยากกินอาหารตะวันตกที่มีชื่อเสียงที่สุดของโรงแรมแกรนด์นิอัมมี่ ฮาร์วีย์ก็โทรหาอีวอนน์เพื่อให้จองโต๊ะให้พวกเขา เมื่อพูดถึงอีวอนน์เขาก็นึกได้ว่าเขาไม่ได้เข้าออฟฟิศมาสองวันแล้ว แต่เขาก็ไม่กังวลอะไรที่จะปล่อยให้เธอดูแลบริษัทแทน เอลล่าที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลังสังเกตเห็นว่ามีหลายคนจ้องมองมาที่เธอ เธอรู้สึกไม่สบายใจและพูดว่า “มิสเตอร์ยอร์ก เราค่อยไปทานข้าวกัน