บทที่ 297

‘แน่นอนฉันสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการได้โดยไม่มียัยแก่นั่นอยู่ข้าง ๆ’ ธีอาเหลือบมองไวแอตต์ก่อนที่เธอจะเข้าไปในรถเบนท์ลีย์และขับออกไป ชายหนุ่มคนนั้นปรนนิบัติเธออย่างดีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ในเมื่อเขาต้องการบริษัทนั้น เธอจึงไม่คิดอะไรมากที่จะยกบริษัทนี้ให้เขา มันก็แค่บริษัทย่อยที่ตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆ นี้ เมื่อพวกเขาต้องแข่งจันกับตระกูลยอร์ก แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากยอมแพ้ไป *** หลังจากธีอาจากไปแล้ว ไวแอตต์ก็ไขว้มือของเขาไว้ข้างหลัง และมองไปที่ตึกระฟ้าตรงหน้าเขา เขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามเมื่อเขาเดินไปในตึก “เอ๊ะ? ไวแอตต์เหรอ? ทำไมนายไม่อยู่ที่ร้านอาหาร? ทำไมนายถึงมาที่ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ ล่ะ?” เมื่อเขาก้าวเข้ามาในบริษัท เขาก็ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลนุ่มนวล ไวแอตต์เอียงศีรษะ และเหลือบมองเซซิเลีย ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยของเขา ความเป็นจริงแล้วไวแอตต์สนใจทั้งเซซิเลียและแองเจิล รวมทั้งแมนดี้ด้วย แต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะมีความสุขกับพวกหล่อนนั่นเพราะสถานะและตัวตนของเขา อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเปลี่ยนไป เขากำลังจะเป็นซีอีโอของ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ สำหรับเขาแ