บทที่ 3787

“ผมไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร” ฮาร์วีย์มีสีหน้าเคร่งขรึม “ผมรู้แค่ว่าไม่มีใครมีสิทธิ์มาบังคับให้เราคุกเข่าได้!” “เราจะไม่คุกเข่า! “นี่คือความภาคภูมิใจของประเทศที่มีประวัติศาสตร์มายาวนานถึงห้าพันปี!” “ประวัติศาสตร์ยาวนานถึงห้าพันปีเหรอ?” เดนหัวเราะอีกครั้ง และกวาดตามองฮาร์วีย์ “ผมบอกคุณทุกอย่างที่ผมอยากจะพูดแล้ว หัวหน้าตอร์เรสควรตัดสินใจว่าเราควรทำยังไงต่อไป “แต่ยังไงก็ตามถ้าคุณสามารถทำอย่างที่พูดได้จริงโดยไม่ยอมแพ้ไปซะก่อน ผมก็จะยุติความขัดแย้งระหว่างเราทันที แล้วผมจะยอมถูพื้นในหอฝึกยุทธ์ให้คุณด้วย! “แต่ถ้าคุณยอมคุกเข่า ผมจะตอบแทนคุณอย่างสาสมที่ทำให้ขาของลูกสาวและลูกเขยของผมต้องพิการ…” เดนออกไปพร้อมกับคนของเขาพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะไล่หลังเขาไป ฮาร์วีย์มองดูอย่างสงสัยในขณะที่เดนเดินจากไป เขาปิดประตูแล้วยิ้มให้โคลตัน “คุณอยู่ในตำแหน่งนี้มาสักพักหนึ่งแล้วนะหัวหน้าตอร์เรส ผมแน่ใจว่าคุณต้องได้เห็นอะไร ๆ แล้ว “นี่ไม่มีอะไรเลย” "ไม่มีอะไรจริง ๆ เหรอ?" โคลตันถอนหายใจ สีหน้าของเขาดูแย่มาก “เรื่องนี้มีอะไรมากกว่านั้นฮาร์วีย์ “คำพูดของเดนฟังดูรุนแรงไปหน่อย แต่เขาก็พูดถูก “ประเทศข